Tatko, tatko! – do izby wpadł podekscytowany dzieciak – coś na gnoju psa nam zżarło! A tera tam zaległo i grzeje się na słonecku! – Ojciec wstał, chwycił leżącą w kącie siekierę i wraz z synem pobiegł w stronę kupy obornika. Na szczycie wielkiej góry gnoju leżało długie cielsko o obłym kształcie. Nagle dziwne stworzenie poruszyło się szeleszcząc chitynowym pancerzem. Ojciec zacisnął dłonie na stylisku siekiery i cofnął się. Stwór uniósł przednią część cielska, poruszył licznymi odnóżami i czułkami. Synek uciekej do izby! Matuli powiedz niech okienice i drzwi pozamyka i siedźta tam póki nie wrócę! – krzyknął chłop. Tatko a ty?! – powiedział drżącym głosem dzieciak. Ja lecę do wsi. Ponoć wiedźmak tam u sołtysa siedzi! odkrzyknął ojciec. No umykej – dodał po chwili, po czym biegiem ruszył traktem w stronę wioski.

Onyhypohora

Onyhphora zwana także przez prostych ludzi gnojowcem lub też gnojownikiem należy do grupy stawonogów. Nazwa onyphophora oznacza pratchawiec (od sposobu oddychania poprzez tchawki). Druga zaś nazwa gnojowiec lub też gnojownik została nadana stworowi przez ludzi prostych i nieuczonych. Otóż onyphopohora żywi się kompostem, a szczególnie upodobała sobie obornik który licznie występuje w pobliżu ludzkich siedzib.

Pierwotnie onyhypohora występowała w większych puszczach takich jak Brokolin żerując tam wśród runa leśnego. Dopiero po pojawieniu się ludzi zaczęła stopniowo bytować w pobliżu ich siedzib, gdyż tam mogła znaleźć większe ilości pożywienia. Mimo iż żywi się ona martwymi szczątkami organicznymi (zwłaszcza roślinnymi) i odchodami innych zwierząt, to nie pogardzi mięsem będącym bogatym w białko. Dlatego też jest niebezpieczna dla ludzi, zwłaszcza dzieci.

Onyhypohory żyją zazwyczaj samotnie, dopiero podczas okresu godowego przypadającego na jesień łączą się w grupy liczące od 3 do 5 osobników. Samica gnojownika składa od 6 do 8 jaj. Za gniazdo zazwyczaj służą jej kupy kompostu lub obornika, które podczas procesu gnilnego wytwarzają ciepło.

Dorosłe samice gnojowca osiągają długość około 140 cm, a samce zaś mogą dochodzić nawet do 250 cm. Ich segmentowe, chitynowe pancerze nie są zbyt wytrzymałe. Głównym ich atutem jest elastyczność. Onyhypohora porusza się na krótkich odnóżach zakończonych haczykowato, co pozwala jej pokonywanie różnorakich przeszkód takich jak np. pnie drzew czy też ściany domostw. Pożywia się za pomocą silnych szczękoczułek potrafiących miażdżyć kości. Jest to jej główna broń. Poza tym z racji żywienia się zgnilizną jej ślina jest niezwykle trującą wydzieliną.

Gnojownik występuje obecnie na całym kontynencie. Zakres jego występowania ograniczają lasy i ludzkie osady (w których egzystuje) oraz zbiorniki wodne, gdyż stwór ten panicznie boi się wilgoci.