(…) Vitring Terhoven był havekarem.
Już drugi dzień czekał na grupę Scoia’tael, z którymi był umówiony na handel. Wraz ze swoim wspólnikiem Corwinem Brantem i dwoma głupkowatymi pomocnikami rozłożyli swój wóz na niewielkiej polanie w głębi kaedweńskiego lasu. Wtem znad strumienia przybiegł jeden z jego pomocników, krzykiem oznajmiając, że usłyszał zbliżających się jakichś jeźdźców. Vitring mimo radości z bliskiego interesu zaczął przygotowywać miażdżącą tyradę oskarżającą elfów o straty w interesie spowodowane ich spóźnieniem, gdy nagle z lasu wypadła galopem grupa jeźdźców.
– Czarni!!! – krzyknął z przestrachem.
Istotnie, był to niewielki oddział Nilfgaardczyków. Podjazdowi przewodził oficer ze znakiem salamandry na naramienniku. Zbliżył się do havekarskiego wozu.
– Coście za jedni?! Czyżby nielegalni handlarze bronią? Mamy pewien rozkaz dotyczący takich jak wy! – po czym zwrócił się do podkomendnych:
– Szykować sznury!
      Vitring zacisnął dłoń na kuszy leżącej pod ladą, o którą się opierał. Obiecał sobie, że zabierze ze sobą do grobu przynajmniej jednego zawszonego Nilfgaardczyka.
      Nie zdążył jednak wprowadzić swojego zamiaru w życie, bo nagle stała się rzecz niesłychana: Nilfgaardczycy – z których nie wszyscy mieli na sobie swoje czarne zbroje – zaczęli z wrzaskiem chwytać się za twarze i po kolei spadać z koni. Terhoven, choć nie wiedział co się dzieje, dał nura pod wóz. Ze zgrozą patrzył na to, co się dzieje z czarnymi i jego współpracownikami. Dopiero po chwili zobaczył co się dzieje:
      Igły! Tysiące małych igieł z otaczających polanę sosen spadało niezwykle szybko i z wielkim szumem na ludzi znajdujących się na polanie. Igły wbijały się w każdy nieosłonięty kawałek ciała, przebijały przeszywanice, wnikały między kółka kolczug, wsypywały się pod płyty zbroic, ciągle raniły ludzi zadając im dotkliwy ból. Było ich coraz więcej i Vitring zaczął już myśleć, że to koniec świata, drzewa postanowiły zniszczyć ludzką zarazę, która uczyniła im tyle krzywd. Terhoven w duchu przysięgał, że już nigdy nie skrzywdzi żadnego drzewa. Nagle iglaste piekło skończyło się równie nagle jak zaczęło. Warstwa igieł sięgała ludziom po kostki. Havekar ze zgrozą patrzył na trupy zamienione w poduszki do igieł. Wyglądały makabrycznie, nie było ani jednego skrawka skóry nie pokrytego głęboko wbitymi igłami.
      Wygramolił się spod wozu. W tej samej chwili z zarośli wychynął niewielki oddział ubranych w maskujące szaro-zielono-brązowe stroje elfów. Od razu zauważył, że nie byli to scoia’tael – nie mieli wiewiórczych ogonów. Lekko tym zdziwiony uśmiechnął się przyjaźnie i podziękował pięknie elfom za uratowanie życia i już chciał przejść do zachwalania swojego towaru, gdy nagle dowódca komanda wyciągnął spod płaszcza Gabriel i strzelił mu między oczy.
– Brać wszystko! – krzyknął do podkomendnych, a ci rzucili się do rabowania wozu i ściągania uzbrojenia ze zmarłych Nilfgaardczyków.
(…)

Galaddhremminn Ennorath to prastare elfijskie zaklęcie.
Nazwa w Starszej Mowie oznacza: „Drzewami tkane krainy Kontynentu”. Dość zapomniane, zostało przywrócone do popularności w powstaniu Aerlinnen, po czym ponownie zapomniane zostało odkryte na nowo przy okazji walk Scoia’tael. Dysponuje nim coraz więcej magów, oczywiście tych współpracujących z Wiewiórkami – a ich grono stale się powiększa. Oczywiście są to magicy dość niskiego stopnia, a Galadd… jest jednym z niewielu zaklęć jakimi dysponują, jednak jego skuteczność pozwala na zastąpienie nim innych, łatwiejszych zaklęć ofensywnych.

Galaddhremminn Ennorath

PM: 24
MT: 5
WPR: 73
Żywioł: Ziemia
Sposób rzucania: Formuła, gest
Czas działania: k6 tur
Opis: (UWAGA: zaklęcie można rzucić tylko w miejscach, w których rosną drzewa iglaste!)
Zaklęcie powoduje opadanie igieł. Igły lecąc z dużą prędkością wbijają się w każdy nieosłonięty kawałek ciała. Sprawiają dotkliwy ból i mogą nawet zabić. Chroni przed nimi schowanie się pod jakąś dużą osłonę (np. wóz) i zbroja płytowa wraz z hełmem zamkniętym (w przypadku hełmu otwartego igły i tak wbijają się w twarz) – jeżeli postać jest ubrana w płytówkę, liczbę igieł zmniejsza się o połowę (zaokr. w górę)
Na każdą postać znajdującą się w polu rażenia zaklęcia (ok. 10 m) spada 3k6 igieł na turę przebywania w zasięgu. Każda igła zadaje k2 obrażeń.
Aby je rzucić mag musi znajdować się poza polem rażenia, wypowiedzieć formułę (Galaddhremminn Ennorath) i wskazać kierunek zaklęcia.